PS

PS

Overigens kwamen we al snel, na ons Bacardi avontuur, weer snel met beide benen op Cubaanse bodem. We hadden besloten om niet het hele stuk weer terug te fietsen naar Santiago en een lift te versieren. Toen we uit het bootje kwamen, hielden we het eerste beste vervoermiddel aan. Een grote, hoge truck waar in Nederland echt alleen maar vee op het platteland mee vervoerd zou worden maar hier aan de orde van de dag is. Heel veel mensen opeengempakt in een hoge truck, wat stalen bankjes erin en een paar raampjes waar vele hoofden uitsteken. Ik vroeg nog wat naief of het wel zou passen allemaal met die fiets maar nee, dat was absoluut geen probleem. Het volgende kwartier is men bezig geweest om via alle deuren en ramen die ze maar konden vinden die fiets naar binnen te duwen. Wat uiteindelijk niet lukte met al ruim 50 passagiers binnen dus toen hingen ze hem maar heel inventief met de achterkant uit de achterklep zodat het achterwiel over de weg mee kon rijden. Cubanen hebben voor alles een oplossing. Arie mocht plaats nemen in de achterbak met een geit die haar kopje op Arie's voet te slapen legde. Hij maakte tijdens de rit wat ballonnen voor dommelende kinderen en iedereen happy. Ik mocht een tijdje in de cabine zitten naast een moeder met een babietje van een maand oud. Hobbel, hobbel. Weer een ervaring rijker in Santiago aangekomen.

We zijn nog steeds in Baracoa (ja, ja, met het snelle internet). Wat een fijne en andere wereld hier. Mensen zijn absoluut niet zo gericht op (het geld van) de buitenlanders, het is relaxed en gezellig. Ik ben net in een museum geweest en dat is wel heerlijk, hoor, Trees, je kunt hier echt elk tentoongesteld object bestuderen en nog sta je binnen een uurtje weer buiten. Fijn en overzichtelijk. Schaarste heeft wel wat.

Ook ben ik vanochtend op zoek gegaan naar een bestemming voor de tandem waarvan we toch echt afscheid gaan nemen. Vooral Arie vindt het weer reuzejammer maar ik heb iets leuks bedacht. Ik ben zojuist bij een 'Casa del Abuelo' van dit stadje geweest, een tehuis voor ouden van dagen. Ik heb er iemand gesproken die helemaal voor zich zag hoe het ding gebruikt kan gaan worden. Arie weet het nog niet, die is deze ochtend op de fiets langs de kust gaan fietsen met een Amsterdamse die we hier ontmoet hebben, op zoek naar een nog mooier strand dan we al gezien hebben. Dat gaat uiteraard niet lukken na het Bacardiparadijsje.

En ondertussen paradeer ik door de straten van Baracoa, ik heb m'n haar maar eens los gedaan, het is hier niet zo heeten daar wordt een mens helemaal blij van, zoveel opmerkingen over hoe 'guapa' ik wel niet ben en hoe mooi m'n haar en m'n ogen wel niet zijn. Goed voor het zelfvertrouwen dan maar.

Morgen toch echt weer het begin van de terugreis aanvaarden. Een lange busreis ('s nachts) zal ons weer terug naar het midden van het land brengen, naar Santa Clara waar 'El Che' begraven ligt (nadat-ie in Colombia was vermoord door de CIA). De nagedachtenis van Che Guevara is zo alomtegenwoordig in dit land, ik wil nu graag die bedevaartocht maken. Over Che geen kwaad woord hier, dat is een echte held. En op die manier gaat die zwart-wit poster van Guevara's hoofd, die destijds boven mijn bed, en boven het bed van vele leeftijdsgenoten hing, met terugwerkende kracht alsnog betekenis krijgen.

Nou, ik ga weer een straatje om...
Foto's komen! Wie weet straks.

XX Marian.