En daar zijn we weer!

Hallo allemaal,

In het uiterste oosten van Cuba een uitstekende (nog steeds peperdure) computer gevonden, wie weet komen er straks nog wel foto's!

Arie zit buiten op een terrasje, die moet nog even bijkomen van een monsterrit door de bergen hier in het Verre Oosten om Baracoa te bereiken. Een lief, halfslapend stadje, de stad die als eerste door de Spanjaarden werd gesticht. We hadden met de luxebus (Viazul) gewild maar die zat vanochtend vol en toen toch maar overstag gegaan en meegereden met een 'taxi', een halfgare truck met gare bankjes, je werd alle kanten opgeslingerd vier uur lang. Worden we hier niet te oud voor? Tandem op het dak gesleept, het is weer allemaal gelukt.

Na de prachtige stad Trinidad (een paar verslagen geleden) zijn we naar Santiago de Cuba gereisd (met onze grote vrienden van Viazul). Grote stad maar toch ook heel bijzonder. We vonden het minder een openluchtmuseum dan Trinidad en Havana. Veel op het centrale plein gezeten waar Castro zijn eerste overwinningstoespraak hield in op 1 januari 1959 vanaf het balkon van het nostalgische stadshuis.

Daarna, zoals we hadden gepland zijn we gaan fietsen langs de kust, richting het westen. Heel, heel erg leuk om de stad uit te rijden en al gauw weg te zijn van de drukte en alle 'jineteros' = de (vooral) jongemannen die aan elke toerist proberen te verdienen op wat voor manier dan ook. De mensen worden aardiger, je wordt ineens weer een mens en geen zak met geld op pootjes meer. De weg voert pal langs de kust. Onderweg zijn plekken om te slapen zoals een soort camping met 'cabanas', uitzicht op zee, strand voor de deur. Daarna een motel wat een stuk hoger lag met prachtig uitzicht over de zee. Daarna weer op weg voor de derde dag maar ik had pijn in m'n buik, ik kon niet goed poepen meer nadat ik de avond ervoor veel te veel en lekker had gegeten. Op de fiets deed heel erg zeer over een hobbelige weg. Na een half uur al zei ik tegen Arie, ik kan niet meer, het doet pijn! Net op dat moment werd er een toerist met een bootje naar de wal gebracht vanaf een eilandje met wat palmbomen en een huisje met rood dak en veranda rondom. Dat bleek een plek te zijn om te overnachten. Ik vroeg aan de bootsman wat het kostte, nou, dat was weer niks/heel weinig dus wij mee met dat bootje (tandem erop) en daarheen. Ach, het was een soort paradijs.Ze hadden twee kamers te huur maar we waren er alleen met een kok, een huishoudster, tuinman. En wat bleek.....het was het zomerhuis geweest van de familie Barcardi (van het rumimperium), die was erg rijk in die tijd totdat ze er na de revolutie in 1959 uitgegooid werden, alles werd onteigend en kwam toe aan de staat. Nu konden Arietje en Marian er een beetje de heer en mevrouw Bacardi uithangen, erg leuk maar wel erg dubbel. Daarvoor kan het niet zijn geweest dat de Revolutie is geweest/dat er zo gestreden is, dat nu relatief rijke buitenlanders van al dat moois kunnen genieten terwijl het voor de Cubaan haast onbetaalbaar is. Maar de bediening verzekerde mij vele malen, toen ik dat ter sprake bracht, dat ik daar niet over in hoefde te zitten. Dus genoot ik maar van het snorkelen, het uitzicht, de zee, de palmbomen, afijn, ons eigen eiland! Twee nachten gebleven i.p.v. eentje want vooral Arie had nog geen zin om z'n broek aan te trekken.

Tja, het blijft iets wat me erg bezighoudt, de politieke en economische situatie op Cuba. Zoveel mensen die ik spreek, van mensen die onteigend zijn na de Revolutie tot mensen die er beter van werden omdat ze ineens wel een huis kregen. Afgezien van al het groen en al het heerlijks ontkom ik niet aan het meest interessante van Cuba: De politieke ontwikkelingen in het verleden en in de toekomst. Wat zal die brengen? Je ziet de schaduwkant van het huidige regime recht voor je neus in het straatleven. Wij als toeristen genieten van het zelfgemaakte ijs in plastic bekers die na gebruik weer netjes worden gewassen en gedroogd (hoe duurzaam wil je het hebben?). We kopen die ijsjes met Cubaans geld waardoor ze bijna echt niks kosten (een paar cent) maar vooral de jonge Cubanen willen de voorverpakte fabrieksijsjes kopen maar dat kunnen ze niet. Daarvoor het je de CUC nodig die veel buitenlanders gebruiken.De toeristen hebben dus de keuze want die kunnen wel over de twee munteenheden beschikken. Dat wringt. Aan de andere kant zie ik hier bijvoorbeeld geen kinderen met opgezwollen rijstbuikjes. Wel kinderen die in nette uniformpjes met een rugzakje naar school lopen of woren gebracht met de bus.Via leuzen op muren etc. worden ouders voortdurend opgeroepen om hun kinderen goed en liefdevol op te voeden en naar school te sturen. Onderwijs is belangrijk. Mensen in Cuba zijn niet rijk maar de situatie is natuurlijk onvergelijkbaar met Nederland. Dat is onzin. Kijk naar Haiti, het buurland, dat is het armste land van dit halfrond. Dan wordt de Cubaanse armoede wel erg relatief. De Castro's hebben een dictatuur ingesteld, dat zeker maar wel eentje met een kanttekening. Het was uit idealisme voor het volk, niet om zichzelf te verrijken. Als eerste hebben ze de mensen gealfabetiseerd en dat doet men doorgaans niet in een dictatuur. Dan houdt men het volk liefst zo dom mogelijk om maar ongestoord de gang te kunnen gaan. Ik ken geen andere dictatuur waar de dictator niet uit is/was op zijn (haar??) zelfverrijking. Wat de toekomst voor Cuba zal zijn is onduidelijk. Je ziet de jongeren ontevreden zijn, ze willen liever vandaag dan morgen in staat zijn om dat verpakte fabrieksijs te kopen i.p.v. het zelfgemaakte ijs van hun moeders.En als dat werkelijkheid wordt, blijft er waarschijnlijk weinig meer over van het unieke Cuba dat wij nu nog beleven.

Voor nu,

XX Marian.